Rójka to naturalny sposób rozmnażania się rodzin pszczelich, była też niegdyś podstawowym sposobem powiększania pasiek, jednak w nowocześnie prowadzonej gospodarce pasiecznej nie jest zjawiskiem pożądanym.
Trutnie – osobniki męskie obecne są w rodzinach pszczelich tylko w sezonie pasiecznym tzn. od kwietnia – maja do końca sierpnia. Są to osobniki o długości 15-17 mm, wadze ok. 250 mg, masywnej budowie ciała, tępo zakończonym odwłoku i ogromnych oczach złożonych, które otaczają prawie całą głowę trutnia.
Robotnice pszczoły miodnej stanowiące trzon rodziny pszczelej wykonują wszystkie prace ulowe, a także pracę zbieraczek. Liczba robotnic waha się w okresie roku. Zimą jest ich 15-25 tys.
Robotnice wygryzione z komórek plastrów jesienią potrzebują przygotować się do zimowli – w tym celu zjadają dużo pyłku.
Wychowanie matki jest efektywne wówczas kiedy w rodzinie jest otwarty czerw zapłodniony. W razie jego braku dla ratowania rodziny ( przy sile pszczół) należy dodać ramkę z młodymi larwami jak i jajkami odebraną z innej rodziny.
W rodzinach, w których pozwala się matce na czerwienie w czasie zimowli, każde chwilowe ocieplenie powoduje rozpoczęcie czerwienia.
Metody dezynfekcji pszczół można podzielić ogólnie na chemiczne i fizyczne. Do środków dezynfekcji fizycznej zaliczamy działanie wysokich temperatur i ognia, gorącej wody, pary wodnej, niskich temperatur i promieniowania słonecznego.
Problem wymiany powietrza w ulach jest traktowany marginalnie. Mało pisze się o nim w prasie i literaturze pszczelarskiej, a także w pracach naukowych.
Podawanie matek pszczelich nadal sprawia niektórym pszczelarzom sporo trudności. Wynika z tego niski procent przyjęć matek, a więc straty finansowe.
Trzeba wiedzieć, że pszczoły zawsze produkują miód o najwyższych parametrach. Jeśli pszczelarz dochowa podstawowych zasad gospodarki pasiecznej i higieny pozyskiwania miodu i nie zepsuje tego idealnego wytworu rodziny pszczelej uzyskuje bez trudu miód spełniający wszystkie powyższe wymagania jakościowe.
