Choroba została wykryta w 1994r. przez Ingemara Fries z Instytutu Rolniczego w szwedzkim Uppsale podczas badań prowadzonych w ramach stażu w Instytucie Pszczelarskim w Pekinie – Chiny. Spory Nosema Cerana są bardzo podobne do spor Nosem Apis różnice możliwe są do uchwycenia przy powiększeniu ponad 1000 krotnym, a także na podstawie badań DNA.
W Europie obecność Nosema Cerana została potwierdzona na pszczole miodnej w 2005r. przez Instytut Pszczelarski w Guadalajarze oraz. na Słowacji w 2008. Badania archiwalnych próbek pszczół dowiodły, iż choroba jest obecna w krajach Ameryki Łacińskiej od połowy lat 90-tych XX w., natomiast w USA od 1998r.
Według opinii naukowców jest to choroba groźna dla pszczół będąca przyczyną dużych osypów zimowych, obniżająca kondycję rodzin pszczelich, a także ma zakłócać orientację zbieraczek poprzez wywoływany stres. Badania Mariana Higesa wraz z zespołem wykazały, że w warunkach klimatu hiszpańskiego choroba powodowała śmierć rodziny pszczelej wciągu 18 miesięcy od zainfekowania. Inni naukowcy zagrożeń tych nie potwierdzają, poddając wątpliwość jakoby mogła być samodzielnym sprawcą zagłady pszczół. W sytuacji jednakże postępującego globalnego ocieplania się klimatu zagrożenie może narastać. Wykluczono również, iż Nosema Cerana była głównym sprawcą syndromu CCD.
Lekiem skutecznym przeciwko Nosema Cerana jest antybiotyk Fumagilina, którego stosowanie w państwach Unii Europejskiej jest zabronione z powodu szkodliwych pozostałości w miodzie.
Opracował J. Bukowski na podstawie artykułu Roberta J. Paxton z Instytutu Biologii Uniwersytetu Królewskiego w Belfaście przetłumaczonego z j. angielskiego na słowacki i zamieszczonego w czasopiśmie „Vcelar” 8/12 s. 160-161
Uzupełnienie: W profilaktyce Nosema Cerana podobnie jak i Nosem Apis bardzo ważną rolę odgrywa higiena pasieczna w szczególności dotyczy to konieczności odnowy rodni plastrami odciągniętymi na węzie.
